Onverwachts kregen we de vraag om een tijdje op een Pointer-pup van 12 weken te passen: wat een belevenis!

Een charmeur eerste klas, prachtig uiterlijk, beetje bang en wereldvreemd nog.. wel zonder remmingen bij het waarnemen van de meeste prikkels… Kortom alles wat beweegt moest gecheckt worden ;-).

Al snel werd duidelijk dat het bij brengen van wat structuur en regeltjes (vanuit menselijk standpunt gezien dan toch) niet gemakkelijk ging zijn. 2 feet back on the ground dus !

Kwamen we direct bij de discussie: hoe pakken we dit nu best aan?

Er zat maar 1 ding op: zoeken naar een vorm van communicatie/connectie om onze kleine, ‘grote’ vriend in een samenwerkingsverband te loodsen.. Eigenlijk stom van me, want daar gaat elke omgang of contact met honden eigenlijk over.. Het vinden van vertrouwen en samenwerking! Vooral niet als mens dingen opleggen maar zeker eerst te observeren en uitzoeken wat de noden/wensen/frustraties van de hond zijn. Als je daar al kan aan voldoen zal dat een groot stuk van de opgebouwde spanningen/angsten wegnemen waardoor bijna automatisch contact zal gezocht worden door je nieuwe vriend.

In ons geval werd het: de Pointer letterlijk en figuurlijk los laten en bij zijn verzoek om contact mee in zijn verhaal te stappen door hem te belonen, bevestigen, knuffelen enz..  Al snel kwam hij op eigen initiatief meer en meer in onze omgeving vertoeven.. Zijn verzoekjes werden dus zelf belonend voor hem in de vorm van steeds meer en meer mee op stap te mogen, activiteiten samen te doen, nieuwe dingen te ontdekken enz.. Hij kreeg vreugde door samen te werken met ons in plaats van instant plezier of spanning elders te gaan zoeken in de vorm van prikkels na te jagen.

Binnen enkele dagen gaan we hem al weer moeten missen, de ransel ! 🙂