Al enige tijd worstel ik met enkele nieuwe manieren van aanleren en methodes die tegenwoordig populair zijn om toe te passen in de trainingen of dagelijkse omgang met de  overactieve, reactieve of angstige hond. Steevast gaan de meesten er van uit dat we maar es die ene ‘hippe’, nieuwe leermethode moeten toepassen omdat die zzooo  goed werkt. Let op, werken met desensitisatie en counterconditionering werken echt wel maar wat mis ik dan of wat zie ik dan niet gebeuren op het terrein?

Het denken, zien, aanvoelen, inschatten van de situaties zoals de hond die mogelijks kan ervaren ….voor er ook maar gestart kan worden met iets anders.

Met andere woorden:

We leggen maar scenario’s op zonder na te denken over hoe de hond zich voelt in de opgelegde context. Gisteren hebben we met enkele angstige en overactieve honden een paar testen gedaan ivm het eerste gevoel dat de hond ervaart bij de confrontatie met een prikkel, zowel angst (andere honden bv) als overprikkeling (teveel bewegende honden op te kleine oppervlakte). We zorgden er namelijk eerst en vooral dat aan de primaire behoefte van veiligheid werd voldaan!

Wat ging dat goed! Elke combinatie op eigen tempo eerst een perimeter laten veiligstellen door de hond te laten snuffelen, info te verzamelen en te belonen voor elk signaal van ontspanning. We zagen de honden zelf beslissen of ze richting prikkel of richting veiligheid  (baasje) evolueerden. In combinatie met een visueel anker (mat) kon verder op een andere manier beloond worden.

Wat was de voorlopige oefening en leerervaring bij de deelnemers? Dat ze dus eerst leerden een stukje omgeving veilig te stellen alvorens eventueel iets aan de hond te vragen of op te leggen. En bovenal aan hun hond zagen dat hij communiceerde over zijn gemoedstoestand met lichaamstaal!